Bezmierne, sięgające horyzontu pola
Tak jeszcze niedawno pokryte były dywanami zbóż złocistych
A ciężkie, złote kłosy żyta, pszenicy, owsa czy jęczmienia
Pochylane delikatnym lipcowym zefirkiem,
kłaniały się swej Matce - Ziemi
Lub też wznosiły swe główki z radością
w stronę błękitu lipcowego nieba, tak pięknego, tak czystego
Pozdrawiając radośnie gorące słońce
Cieszyły się życiem; Cóż, tego im wszak było trzeba.
Ale wiemy przecież, iż w przyrodzie od wieków
wszystko się ustawicznie zmienia.
Lato przemknęło, przeszumiało i powoli już gaśnie...
No właśnie. Teraz miejsce pól zbożem złocistych
zajęły rude rżyska, też piękne, chociaż smutne trochę,
Bo wiedzą, że nieuchronnie zbliża się czas jesieni,
A ta specyficzna pora roku tak szybko
wszystko w przyrodzie „na swoją” złotobrązowo czerwoną nutę
po cichutku wciąż zmienia.
Rozdzwoni świat posrebrzany szumiącym, perlistym deszczem,
Jak „Preludium deszczowym” Chopina.
I stanie się cisza głęboka, przerywana jedynie
głosami gawronów smolistych...
Tak musi być w przyrodzie. Na to rady nie ma.
Skoro więc tak już jest na świecie
To może trochę zmienię temat.
Złote kłosy po żniwach dały ziarna tyle,
że przez maleńką chwilę zastanówmy się nad tym, bo warto!
Wszak z tego sypkiego, tak pachnącego ziarna
Wyrosły chleby świeżutkie.
No a z większości chleba tego, tak przez nas cenionego
i tak kochanego
powstały Hostie bielutkie na Eucharystyczny Ołtarz przeznaczone
I w czasie Najświętszej Ofiary w Przeczyste Ciało Chrystusa Pana
mocą Boga Najświętszego w czasie Przeistoczenia
na Mszy świętej przemienione...
Tak. Jakie to tajemnicze, piękne i przez rozum ludzki
po prostu niepojęte.
A jednak tak jest!
W tym bielutkim i tak niewielkim śnieżystym opłatku
Jest żywe Ciało Pana naszego Jezusa Chrystusa,
Najświętsze, Najczystsze!
Którym podczas Eucharystii karmi się z radością
każda ludzka dusza;
Wielbimy Ciebie, Ukochany Boże,
całym ludzkim, biednym sercem
Teraz i na wieki.
Bądź Pochwalony
Podczas Twej Świętej Męki Najświętszą Krwią zbroczony!
Katarzyna Wilczyńska